Plaats van macht. Keizerskolom in Thaur

Al meer dan 200 jaar troont dit symbool op het markante uitkijkpunt hoog boven het dorp Thaur. In juni 1815 was het Congres van Wenen net klaar met de reorganisatie van Europa en op 21 oktober van dat jaar vond keizer Frans I van Oostenrijk tijd om de stad Hall en de daar gevestigde zoutziederij te bezoeken. Bij die gelegenheid klom hij ook over de Thaurer Törl naar dit prachtige uitkijkpunt. Van hieruit had hij een uitstekend uitzicht op de plaatsen waar zijn Tirolers - die hij al in 1805 aan de groene tafel in Pressburg aan Beieren had afgestaan - heldhaftig voor hun vrijheid tegen de troepen van Napoleon hadden gevochten.

Het getuigt van de loyaliteit van zijn onderdanen aan de keizer dat ze hier het jaar daarop een houten piramide bouwden om dit bezoek te herdenken. In 1839 werd deze vervangen door een 11,4 meter hoge stenen piramide. De inhuldiging van het nieuwe keizerlijke monument vond plaats op 20 september 1839 in aanwezigheid van prins Lobkowitz. Deze speciale gebeurtenis werd vastgelegd op foto's. Een Berlijnse schilder had dit romantische tafereel vastgelegd op een schilderij. Het schilderij hing vroeger in het zoutmijndirectoraat in Hall, verhuisde daarna naar het algemene zoutmijndirectoraat in Bad Ischl en is nu eigendom van de stad Hall. Het hangt in de Prince's Room in kasteel Hasegg, maar kan alleen in uitzonderlijke omstandigheden worden bekeken.

Vroeger werd dit gemetselde oriëntatiepunt terecht Franzens Piramide genoemd. Pas veel later is de naam Kaisersäule (Keizerszuil) erin geslopen. De waardige inscriptie dat keizer Frans I zijn volk vanaf deze plek begroette, bestaat al sinds het begin.

Dat de almen in de Karwendel en rond de Thaurer Alm al in voorchristelijke tijden werden gebruikt, kan worden afgeleid uit de namen die in dit gebied te vinden zijn. Door het gebruik van de alpenweiden voor het vee werd de voervoorraad in het dal ontzien en hadden de boeren meer land voor het verbouwen van graan.

In de middeleeuwen waren de alpenweiden eigendom van de Tiroolse vorst. Hij leende ze uit aan de boeren voor gezamenlijk gebruik in ruil voor een kleine jaarlijkse pacht. In tegenstelling tot andere almen in de omgeving is de Thaurer Alm waarschijnlijk een van de jongste. Uit historische documenten blijkt dat in 1683 alleen de gemeente Thaur en geen van de naburige gemeenten grasrechten op deze alm bezaten. In de loop van de 19e eeuw werd de Thaurer Alm geleidelijk privébezit van de Stanglwirt door de opeenvolgende aankoop van alle grasrechten. De Thaurer Alm wordt door de lokale bevolking nog steeds de "Stanglalm" genoemd. Op 10 januari 1913 werd de berg gekocht door de gemeente en is sindsdien in gemeentelijk bezit gebleven. De berg brandde af in 1934, maar werd in hetzelfde jaar weer opgebouwd.

Oorspronkelijk behoorden 73 grasrechten en de graasrechten voor 300 schapen tot de berg. Daarnaast had de zoutziederij Hall vroeger het recht om acht trekossen acht dagen lang te hoeden op een stuk land bij de Thaurer Törl boven de Kaisersäule. Toen de landbouwstructuur in het dorp veranderde, nam ook het gebruik van de alp als zomerweide af. Vanaf 1970 werd er geen vee meer op de alp gehouden. Vanaf 1970 werd hier helemaal geen vee meer gehoed, maar dat is sindsdien veranderd, want met de nieuwe huurders maakt het luiden van de koebellen weer deel uit van het idyllische almlandschap.
De alp is altijd een populaire bestemming geweest voor uitstapjes en is nooit te druk geweest. Vooral mountainbikers zijn dol op de route naar de Thaurer Alm.

Literatuur: Thaurer dorpsboek van Josef Bertsch
Foto: Alte Stanglalm/Thaurer Alm voor de brand (1920)

Als je via de Vintlalm de Kaisersäule opwandelt, kom je langs prachtige graslanden, de zogenaamde Mähder. Tegenwoordig zijn de Mähder een prachtig recreatiegebied boven het dorp Thaur. Maar vroeger waren deze weiden van levensbelang voor de boeren uit het dorp, want zij leefden van wat er op hun akkers groeide. De weiden werden gebruikt om hooi van te maken en het vee werd daarom in de zomer naar de bergweiden gedreven. Om genoeg hooi voor de winter binnen te halen, werd elk stuk, hoe steil ook, gemaaid. Het hooi werd in grote balen aan touwen naar de vallei vervoerd of over holle wegen naar beneden gerold. Het werk daarboven duurde soms wel 14 dagen en daarom vind je vandaag de dag nog steeds overal kleine hutten waar de boeren verbleven en voor zichzelf zorgden.

Onder de Vintlalm ligt de Garzanmahd, een van de grootste maaiweiden in dit gebied. Tegenwoordig vinden we geen boeren meer met zeisen op de maaiweiden. Wandelaars kunnen genieten van de prachtige bloemenpracht van deze gebieden. Veel van deze weilanden zijn privébezit of worden gepacht door de gemeente.

Literatuur: Dorpsboek Thaur van Josef Bertsch
Foto: pmedicus