Langeafstandswandelpad van de berglegende. Langeafstandswandelen in de regio

Sinds de zomer van 2024 nodigt een nieuwe langeafstandswandelroute wandelaars uit om meerdere dagen op pad te gaan. Met vijf gematigd gemakkelijke etappes is het ook ideaal voor nieuwkomers op het gebied van langeafstandswandelen die volop willen genieten van het gevoel op stap te zijn in de alpiene bergnatuur.

Aangenaam: De "Bergsagen-Weitwanderweg" blijft altijd op grote, maar niet al te grote hoogten en scoort met adembenemende landschappen, charmante dorpjes als etappebestemmingen en vooral met veel rust en bergnatuur. Toch wordt het spannend als je onderweg wordt ondergedompeld in de wereld van de berglegendes, waarin alpengeesten, sprookjesachtige reuzen en christelijke legenden vervlogen tijden doen herleven.

De boerin Magdalena Bogner liep regelmatig van haar boerderij in Schlögelsbach naar Terfens. Ze voelde zich altijd aangetrokken tot een bepaalde lariksboom langs de weg en daarom bad ze daar. Toen ze dit in 1665 vertelde aan de weldoener van St Martin in Gnadenwald, Johann Weiß, maakte hij zelf een Mariabeeldje van klei, dat ze aan deze lariksboom moest bevestigen. Haar man plaatste het geschenk in een nis bij de aangewezen lariksboom.

Al snel aanbaden ook andere mensen Maria-Lärch. Kort daarna werd er een houten kapel gebouwd, die een paar jaar later werd vervangen door een stenen kapel. Jozef ll schafte de bedevaart af en het cultusobject kwam naar Terfens; in 1795 werd de kapel heropend met de teruggegeven Maria.

En er is nog een belangrijke reden voor de populariteit van Maria Lariks bij Gnadenwald. De geneeskrachtige bron die daar uit het barokke bronhuis ontspringt, zou in de 18e eeuw het doofstomme meisje Maria Jenewein van haar kwaal hebben genezen. Sindsdien wordt het water beschouwd als een verkwikkende drank op een krachtplek die niet indrukwekkender kan zijn.

Tip: Vul je waterfles met het verkwikkende water van Maria Lariks en proef het verschil!

Aangepast van "Mysterious Hall - sagen, legenden en vreemde verhalen" door Christine Zucchelli.

Waar nu de Tulfein Alm ligt, stond ooit het paleis van een herderskoning die er met zijn vier dochters woonde en zijn volk welwillend regeerde. Op een dag brak er een reus in de rust van dit hoge dal in. Hij woonde in een grot bij de Glungezer bergtop en brulde 's nachts vaak zo vreselijk dat lawines en modderstromen zich in het dal stortten. Op een dag, toen de reus de vier prinsessen zag, werd zijn ruwe hart vervuld van verlangen - hij wilde met een van de prinsessen trouwen en maakte zijn wens bekend aan de koning.

De koning was diep geschokt toen hij het verzoek van de lelijke reus hoorde, maar antwoordde dat als de reus de genegenheid van een van de prinsessen zou winnen, hij ook welkom zou zijn bij de koning.

Dus deed de Glungezer reus zijn aanzoek, maar de dochters van de koning lachten hem uit. De afgewezen vrijer beraamde een vreselijke wraakactie. De volgende nacht rolde hij rotsblokken zo hoog als huizen van de Glungezer richting Tulfein, waardoor het koninklijk kasteel en zijn inwoners naar het meer werden geduwd, in wiens water alles zonk. Tegenwoordig wordt de vijver die van dat meer is overgebleven de "Zwarte Bron" genoemd.

De reus werd gegrepen door bitter berouw, maar zelfs zijn tranen brachten de verdronken prinsessen niet tot leven. Later werd de Glungezer reus getransformeerd in een ijsgrijze kleine bergman die verlangend zijn gerimpelde handen uitsteekt naar de heldere figuren van de vier koninklijke dochters die als Salige boven het meer zweven. Maar hij kan de spookfiguren niet bereiken en werpt zich wanhopig in het meer om de gloeiende sintels van zijn hartstochtelijke hart te koelen.

Tip: Kom tot rust en neem een korte pauze op het platform bij de Zirbensee.

Aangepast van Die schönsten Tiroler Sagen, Karl Paulin, Innsbruck 1972

Volgens de mondelinge overlevering is Romedius geboren in het kasteel van Thaur. Hij staat daarom ook bekend als de "edelman van Thaur". Zijn ouders gaven hem een christelijke opvoeding, die rijkelijk vrucht droeg. Na de dood van zijn ouders maakte Romedius een pelgrimstocht naar Rome om de graven van de apostelen Petrus en Paulus te bezoeken en vanaf dat moment leidde hij een leven gewijd aan God.

Romedius is omgeven door talloze legendes. Waarschijnlijk de bekendste vertelt dat hij op een dag de bisschop van Trente wilde bezoeken. Bij zijn vertrek stuurde hij zijn metgezel om het paard te zadelen. Deze kwam echter terug en meldde dat een beer het dier aan stukken aan het scheuren was. Romedius beval hem toen om de beer het hoofdstel om te doen. Verrassend genoeg gehoorzaamde het wilde dier en zo reed hij met de beer naar Trento. Daarom wordt Sint Romedius meestal afgebeeld met een pelgrimsstaf, een pelgrimsschelp en vaak ook met een beer.

Tip: De Romedius pelgrimsroute loopt van Romedikirchl in Thaur naar de bedevaartskerk San Romedio in Val di Non (ITA) over 180 kilometer en bijna 10.000 hoogtemeters in twaalf dagelijkse etappes.

Aangepast van https://www.romedius-pilgerweg.at of Paul Haider: Romedius Büchlein, 1985

Lang geleden, toen het klooster van de heilige Magdalena nog werd bestuurd door de Augustijner orde, klopte een arme zoutmijnwerker aan en vroeg om een liefdadigheidsgeschenk voor zijn hongerige kudde kinderen. Maar de ontmoedigde non aan de deur overhandigde hem slechts een stuk keihard brood. De arme man werd gegrepen door woede en schreeuwde: "Je kunt deze bedelaar zelf opeten, vrek!" En met een krachtige worp smeet hij het brood tegen de rotswand ten noorden van het klooster. De non vervloekte de zoutmijnwerker. Ze schreeuwde: "Hier moet je voor boeten! Je zult geen rust vinden in het graf. Je geest zal rusteloos door deze vallei moeten dwalen."

En zo gebeurde het. De man is sindsdien nooit meer gezien. Hij dwaalt onzichtbaar heen en weer in de rotswanden van het Halltal; in de winter schopt hij lawines van stof op, in de zomer maakt hij modderstromen los van de afbrokkelende rotsen. Op warme föhndagen kun je hem horen huilen en razen vanuit de spleten in de rotsen.

Maar de gierigheid van de non werd ook afgestraft. Een aardbeving in 1670 beschadigde het kloostergebouw ernstig en 19 jaar later werd het volledig verwoest door een andere aardbeving. De ruige, steile rots waartegen de zoutmijnwerker het harde brood had gegooid, de "Bettel", werd de "Bettelwurf" genoemd.

Tip: Pauzeer even en voel de magie aan de voet van de Bettelwurf, die ook een officiële krachtplaats is in de regio Hall-Wattens.

Aangepast van "Mysterieus Hall - sagen, legenden en vreemde verhalen" door Christine Zucchelli.

Op de Walder Alm, tegenwoordig een populaire bestemming voor uitstapjes, zou lange tijd een ondeugend spook hebben rondgespookt:

In 1842 ging boer Alois Speckbacher uit Wald op gemzenjacht en ging 's avonds liggen rusten op de Walder Alm in een klein houten schuurtje naast het Kaserhaus. Al snel wekte een geluid hem uit zijn eerste slaap, alsof een hond krachtig achter zijn oren krabde. Het geluid ging en kwam weer totdat de boer de hond probeerde te lokken, zo echt klonk het. Op dat moment bleef alles stil en ook de volgende ochtend was er geen spoor van een hond.

Datzelfde jaar, toen de broer van de boer een nacht doorbracht op de bergweide, maakte de geest hem en de herders wakker. Het klonk alsof al het vee in verwarring werd gebracht met veel geschreeuw en geloei van koeien. De herders haastten zich om met de lantaarn te gaan kijken, maar op hetzelfde moment was alles weer rustig en lagen de koeien vredig aan hun kettingen in de stal. Twee van de dieren waren echter op onverklaarbare wijze aan elkaar geketend en konden voor geen goud van elkaar worden gescheiden. Maar 's ochtends, bij het eerste luiden van de kapelbel, brak de ketting vanzelf.

Tip: In het uitkijk- en wildobservatiestation "Adlerblick 1522" op de Walder Alm kun je prachtige inheemse wilde dieren observeren - neem een kijkje door de telescoop!

Bewerkt uit "Mysterieuze hal - sagen, legenden en vreemde verhalen" door Christine Zucchelli.